Ex-studiegenoten van de opleiding Muziek en Technologie (Faculteit Kunst, Media en Technologie / HKU, Hilversum) doen allemaal zo hun eigen dingen. Dat vind ik leuk om te volgen. Als het even kan (en het kan vrijwel altijd) ga ik naar theatervoorstellingen of optredens van bandjes waar voormalig studiegenoten deel van uitmaken.
Vandaag zie ik de voorstelling 'Eddie Danst' van theatercollectief Ponies met Ben op gitaar (foto). Zoals de flyer al vermeldde is het een beeldend, fysiek, muzikaal en absurdistisch geheel. Af en toe neigt het naar pretentieus gedoe, maar naar mate het stuk vordert krijgt meligheid de overhand en wordt er veel gelachen. Vormgeving speelt een grote rol en is net als de regie verzorgd door Miek Uittenhout. Van haar heb ik ook Beheerst Onbeheerst, Varkens, Fam. en Ponies' Piste gezien: vrijwel allemaal voorstellingen die zijn samengesteld uit een verzameling losse ideeën. Het draait om typetjes, fantasierijke teksten, vormgeving en muziek.
Knap vind ik dat Miek - voor zover ik dat kan beoordelen - een heel eigen stijl heeft. Soms weet ik even niet wat ik van de make-up, de kraalkettingen en de glitters moet vinden; schoonheidselementen die in meerdere voorstellingen terugkomen. Bij de 'shockerende' scènes in Eddie Danst (jongens die met elkaar zoenen, tieten en piemel) heb ik zo mijn twijfels. Ze zijn in mijn ogen een zwaktebod en eerder puberaal dan functioneel.
Uiteindelijk snap ik geen zak van deze theatervoorstelling (zoals zo vaak) en ik weet ook nooit of dat de bedoeling is, maar ik heb erg moeten lachen om het komische absurdisme en genoten van de prachtige nummers (ruig en teder) van Ben, die nog meer dan in Fam. onderdeel is van de voorstelling.

Heb ze nu allebei uit.

Werk komt sinds een tijdje vanzelf op me af. Boeiend werk is het eigenlijk nooit, maar ik heb veel vrije tijd en al in geen tijden stress gehad. Het type werk maakt me niet zo veel uit, maar de werkomgeving - of beter gezegd de mensen waar je mee te maken hebt - des te meer. Het nadeel van dom werk is niet dat er domme mensen zijn, het nadeel van dom werk is dat er domme leidinggevenden zijn. Ik haat domme leidinggevenden.
Bij TNT Post - voorheen TPG Post en weer daarvoor PTT - zijn ze erg aardig voor mij en ik word elke keer als ik er binnen kom door bijna iedereen vriendelijk begroet. Echter, als het op het verdelen van werk aankomt is het ieder voor zich, dat dan weer wel. Behoorlijk wat collega's maken er een sport van anderen zoveel mogelijk werk en verantwoordelijkheid in de maag te splitsen. Een ongelukkige bijkomstigheid is dat degene die bepaalt wat ik moet doen niet kan plannen, geen overzicht heeft en geen idee heeft van hoeveel tijd bepaalde taken kosten. Soms vraag ik me af waar hij eigenlijk wel goed in is, maar goed, we doen het er maar mee.
Het bedrijf zit al een tijd in een heftige reorganisatiefase en van alle kanten wordt het zoeken van een andere baan sterk gestimuleerd. "Een baan bij de politie iets voor jou?" prijkt er op een poster op de wc deur (behoed mij voor het moment dat ik bekeurd word door een voormalige postbode). 'Vrijwillige mobiliteit' noemen ze dat, oftewel: als je een andere baan kunt vinden, graag!
Elektronische post (internet), sorteermachines en goedkopere postbezorgers (niet te verwarren met postbodes: postbezorgers vallen namelijk onder een voor TNT voordeligere CAO) hebben veel werk overgenomen en bovendien wordt er geanticipeerd op de toekomstige afname van de hoeveelheid post door de liberalisering van - en dus concurrentie op - de postmarkt op 1 januari 2008. De onzekerheid die dat met zich meebrengt voor werknemers van TNT Post gaat gelukkig vrijwel geheel langs me heen. Ik zie regelmatig allerlei strategische plannen langskomen om de concurrentiepositie op de postmarkt te versterken. Ik heb me nog geen moment druk gemaakt om de vraag of ze mij nog wel nodig hebben. Maar goed, het is dan ook niet de baan waar ik 100% van afhankelijk ben.
Op de foto zie je de zogenaamde 0-stroom. Geen idee wat het betekent. Heel soms zit ik ook achter zo'n kast om post op postbusnummers te sorteren. Gelukkig (ook voor mijn baas) niet zo lang, want de helft van de tijd zit ik naar al die onlogische nummeringen van de vakjes in zo'n kast te staren. Dat is dan weer een vak apart, zeg maar.

Maandagavond is de enige avond in de week dat er in het Beatrixtheater te Utrecht geen uitvoering is van de musical The Wizz. Op die avond is er dus ruimte voor andere evenementen. Vandaag staat de Miss China Europe verkiezing op het programma en als ik om kwart voor negen bij het theater aankom staat er al een groepje enthousiaste chinezen die azen op de beste zitplaatsen. Behoorlijk op tijd, want de show zal pas om elf uur beginnen.
Bij de garderobe - waar ik werkzaam ben in een iets te ruim pak - is het niet druk. Omdat alle gasten zo snel mogelijk naar binnen willen laten ze de mogelijkheid om hun jas op te hangen letterlijk links liggen. Bij die enkele chinezen die er wel gebruik van maken is het extra goed opletten bij het afgeven van hun jasnummer: kreeg ik die jas nou van Cheng of Chang? [vrij naar Theo Maassen]
Als de show al een tijdje bezig is mag het personeel ook even een kijkje nemen (voor de rest is er toch geen reet te doen). De presentatie, die in handen schijnt te zijn van Tatum Dagelet (herken ik niet) en een Chinese meneer (ken ik al helemaal niet), is traag te noemen. Gelukkig zijn ze net uitgeluld en komen de dames voor het eerst het podium op. In lange jurken sloffen ze sloom door het afzichtelijke decor. Na vijf minuten heb ik het al helemaal gehad. Nu moet ik erbij vertellen dat er helemaal van achter uit de zaal ook geen gelaat of postuur enigszins redelijk te onderscheiden valt en bovendien gaat het hier om de schoonheid van vrouwen...
In de foyer is het nog steeds rustig, zodat ik de tijd heb om de kunstcollectie van het Beatrixtheater te bewonderen. Er hangt werk van Herman Brood, David Bowie, Paul McCartney, Rob de Nijs, Michael Jackson, Georgina Verbaan (!) en vele anderen.
Wie de Miss China Europe verkiezingen uiteindelijk wint krijg ik niet mee, want ik ben al lang voor het eind van de show weer thuis.

Zondag. Een dag om een weblog te beginnen. Met een vage foto van bootjes in de Oude Gracht te Utrecht, niet ver van waar ik woon. Ik nam deze foto toen ik van Muziek Centrum Vredenburg (concert van Benjamin Herman, The Itch) naar mijn huis liep. Lekker interessant begin.

De regels die ik voor mijzelf heb opgesteld:
- het zal gaan over dingen waar ik zelf bij was en mijn beleving daarvan
- alle foto's die worden geplaatst zijn in mijn bijzijn gemaakt (al dan niet door mijzelf)

Gisteren ben ik voor het eerst sinds ik me kan herinneren weer naar een verjaardag geweest. Het eerstvolgende bezoek aan een verjaardag zal zijn als ik deze weer vergeten ben. En dat kan nog wel even duren, want nu weet ik weer helemaal waarom ik nooit naar verjaardagen ging: een kring, mensen die ik niet ken of wil kennen en een gastheer die ik liever ontmoet als hij gewoon de tijd en de rust heeft. Tot overmaat van ramp beland ik - nota bene mijn eigen schuld - in een gesprek over politiek. De jongen in kwestie heeft VVD gestemd. Ik SP. Vervolgens gaat het over de economie, over profiteurs der verzorgingsstaat, over de VS die het milieu toch al heeft verknald en waarom wij dan nog moeite zouden doen om..., etc. etc.

Hoewel ik al 12 1/2 jaar in Utrecht woon ga ik nog steeds naar mijn tandarts in mijn geboortestadje Ede. En het was Hans Dorrestijn die deze plaats het raakst typeerde: Het is geen dorp - Het is geen stad - Maar een groot en gapend gat. Ede is zo ongeveer het saaiste wat er bestaat.
De tandartspraktijk bevindt zich niet ver van waar ik ter wereld kwam. Op de plek van mijn geboortehuis staat nu een of ander kantoor voor makelaars en projectontwikkelaars. Vroeger zag het er anders uit. De takken rechts op de onderste foto horen bij de boom links op de bovenste foto.
En mijn gebit is in orde.