Openingsvoorstelling van Yo Opera (Duitstalig met boventiteling).

En van de films die ik tijdens het filmfestival had willen zien, maar waar ik niet aan toe kwam: Wolfsbergen. Net als Tussenstand en Duska doet ook deze film me helemaal niets. Jammer toch.

Omdat Tammotunes muziek had gemaakt voor onder de nominatiefilmpjes van de Cinekid New Media Awards raak ik verzeild op het eindfeest in een van de gebouwen op het Westergasfabriekterrein te Amsterdam. Ik heb het niet zo op de te harde muziek en een optreden van Eboman, dus ik ben blij dat we na het uitwisselen van enkele visitekaartjes weer huiswaarts keren. Kletsen in de auto en geinige liedjes luisteren van de cassettebandjes van Kim.

Bijna had ik mijn banklimiet bereikt en kon ik niet meer pinnen. Muziek-royalties boden een onverwachte doch zeer welkome aanvulling. Kon ik toch nog weer eens iets redelijk gezonds in elkaar flansen. Eten gekocht van royalties, dat is extra genieten...

Eerst Rose en vervolgens Wouter Hamel. Twee bandjes in Tivoli De Helling. Soul en Poppy Jazz.

Sauna Putten: 4 x sauna waarvan 2 houtgestookt, turks stoombad, kruidenbad, infra-rood sauna, verwarmd buitenbad, twee hot whirlpools en prima eten en drinken. Ik had niet veel jongeren verwacht, maar dat ongeveer 90 procent van de saunabezoeker boven de 45 is (of lijkt te zijn) viel me wel op.

Vanavond speelt Ben met zijn bandje The Winnipeg Boys in t Oude Pothuys. Ben speelt elektrisch gitaar en accordeon. Robin zingt en speelt akoestisch gitaar. Ruben speelt bas, contrabas en piano. En de drummer heet Jesse.

Mijn moeder zorgt normaal gesproken erg goed voor mij, maar vanavond is er geen tijd. Het is 17:51 en het enige wat er te eten is zijn half bevroren krentenbollen die met behulp van de blower van de auto eerst ontdooit moeten worden. We zijn weer op tournee in het kader van de senioren-documentaire. Een leuk project, maar onze planning is niet helemaal goed, geloof ik.

Even lijkt het alsof Herman P. Koerts zijn Gouden Kalf - gewonnen in de categorie Beste Montage voor de film Kruistocht in je Spijkerbroek - inzet tijdens een potje Poker.
Bij de Black Jack tafel, een stukje verderop, beland ik op een stoel tussen Sander en Erwin Olaf in. Erwin kijkt naar Sander en zegt: je moet model worden (iets wat ik een jaar geleden al had gezien). Sander reageert onverschillig en denkt: weer zo'n homo die iets van me wil.
Als we even later op het podium staan - dat intussen dansvloer is geworden - spreek ik mijn verbazing uit over zijn koele reactie op het advies van Erwin Olaf. Sanders mond valt open, brengt beide handen naar zijn gezicht en zegt: Erwin Olaf? Was dat Erwin Olaf?

Bijzonder sterk regiedebuut van Anton Corbijn over zanger Ian Curtis, die op 23 jarige leeftijd - vlak voor de definitieve doorbraak van zijn band Joy Division - zichzelf van het leven beroofde. De officiele première is op 9 oktober in Den Haag, maar vandaag al te zien als afsluiting van het Nederlands Film Festival 2007.

Het regiedebuut van Monique van der Ven met o.a. Sophie Hilbrand komt rond maart 2008 uit.

Het laatste inleidende gesprek. Rembrandt 1 zit propvol. Ik vertel kort wat Winky meemaakte in Het Paard van Sinterklaas. Halverwege heb ik een black out en vraag de zaal wat er daarna ook al weer gebeurde. Rotsinterklaas! roepen ze voorin de zaal. O ja, dat was het. Ik maak een bruggetje van rotsinterklaas naar een Sinterklaas met schuldgevoel en de belofte dat Winky een jaar lang op het paard van de Sint mag passen.
Na afloop doet een collega het nagesprek met acteur Aaron Wan (die - terwijl ik in de zaal ben gebleven om de film te kijken - op het laatste moment toch nog is komen opdagen). Daarna loop ik met Aaron even naar het LHC om enkele films van de NFTA te kijken, waaronder Moeders Mooiste.

Na afloop leidt Jan Eilander het gesprek. Beetje jammer, want doordat het erg een ons-kent-ons sfeer kent, komt er uit dat gesprek naast eindeloze complimentjes weinig interessants.

RASA staat de hele dag in het teken van de film Wild Romance (geen wilde Romeinen). Jean van de Velde heeft de regie en de presentatie stevig in handen en weet ook de op het eerste gezicht wat minder gemotiveerde kids te boeien. Knap werk. De scene waarbij Herman Brood en zijn manager Koos van Dijk bij de Duitse grens rectaal gevisiteerd worden, wordt door alle leerlingen schaamteloos nagespeeld. Geen een die tegenstribbelt of aangeeft dat ie er geen zin in heeft om een onderbroek over zijn gewone broek aan te trekken. Twee aardige en gedreven acteurs, Reinout Scholten van Asschat en Joris Putman (van beiden had ik nog nooit gehoord), begeleiden het geheel.
Geluid klaar? Camera klaar? Acteurs klaar? KLIK en... Actie!

Zoop in Zuid-Amerika. Monique van der Werff kon niet komen om vragen uit de zaal te beantwoorden, maar Erwan van Buuren (die Alwin speelt) is er wel. Ik heb geen idee wie het zijn, maar ze blijken - in elk geval onder de jeugd - wel erg bekend. Als twee meisjes de film onderbreken om even naar de wc te gaan, blijft een van de twee vlak voor Erwan staan. Met een verliefde blik kijkt ze omhoog en staart Erwan secondenlang aan. Erwan maant de twee weer de zaal in te gaan en geeft aan dat hij er na de film ook nog zal zijn. De vragen uit de zaal gaan bijna uitsluitend over wat wel en niet echt is in de film. Fotokaarten met voorgedrukte handtekening vinden gretig aftrek.