In de ochtend leid ik de film Faces in. Een veel te trage en a-narritieve documentaire voor havisten van een jaar of 15. Pieter van Huijstee is verhinderd dus er is geen nagesprek. Maar de scholieren zijn niet teleurgesteld; die willen zo snel mogelijk weg.


Traditioneel wordt tijdens het festival met de gast van het jaar (deze keer Monic Hendrickx) een korte film gemaakt. Bij elke discipline binnen het productieproces van de film (regie, productie, camera, geluid etc.) wordt een leerling gecoacht door een meester. De sounddesign is dit jaar in handen van Michael Sauvage die gecoacht wordt door Peter Warnier. Laatstgenoemde heeft - zo lijkt het als je zijn cv ziet - nagenoeg alle Nederlandse films van sounddesign voorzien. Des te vreemder is het dat hij dit jaar van de 9 films in competitie 0 keer is genomineerd voor een gouden kalf voor beste sounddesign. Theorie zou kunnen zijn dat een gouden kalf voor beste sounddesign als troostprijs fungeert voor films die naast de populaire kalfjes grijpen.

Om 19.30 uur staan de films The 7 Brothers en Vox Populi gepland. Door een technische storing (het geluid doet het niet) wordt het 20.00 uur voor het begint. Een nagesprekje met Kaj Driessen en Willem Thijssen is kort, maar lang genoeg. Snel door naar Vox Populi. Als ik die met 1 zin heb aangekondigd vlieg ik naar t Hoogt om met pa en ma (die deze dag als cadeau een portretfotoseriesessie hebben ondergaan bij Janneke) te eten. Als ik de soep achterover heb geklokt, race ik naar City/Movies om mee te delen dat ik - nu het programma in Rembrandt een half uur uitloopt - niet om 22.00 uur zowel het nagesprek met Eddie Terstall als de inleiding van de film Links kan doen. Na zeer kort beraad wordt besloten dat ik bij Links alleen het nagesprek doe.
Terug naar Rembrandt waar pa en ma inmiddels ook zijn aangekomen. Eddie Terstall is in een goeie bui. Na twee vragen neemt hij de microfoon van me over en is het hij met de zaal. Hier en daar verzoek ik hem als een soort souffleur om de vraag die iemand uit de zaal heeft gesteld te herhalen omdat niet iedereen het kan verstaan, maar voor de rest gaat het vanzelf. Ik wens pa en ma veel plezier met Zomerhitte die aansluitend in dezelfde zaal draait en vlieg weer naar City/Movies voor een nagesprek met twee makers van de film Links: Froukje Tan (scenario en regie) en Jeroen van Koningsbrugge (Dexter).

Hendrickx met Masterclass

Het Nederlands Film Festival en Kunstenaars&Co hebben voor deze zaterdag KLAAR VOOR DE START georganiseerd. Netwerken en je zakelijke kant verbeteren is het doel. De workshops (ik volg Onderhandelen en Omgaan met kritiek) zijn leuk, maar helaas veel te kort. Bij het onderdeel De Meester Vertelt, vertelt cameraman Willem Nagtglas (o.a. SIMON) dat de samenwerking tussen regisseur en cameraman vooral een kwestie is van op een lijn zitten. En dan niet alleen professioneel, maar ook vooral op persoonlijk vlak. De omgekeerde pitch waarbij niet de freelancers maar de productiebedrijven hun kwaliteiten etaleren laat zien dat er toch echt nog steeds ruimte is voor talent.
Als er een of andere idioot over de WWIK komt zeuren ben ik weg. Ik heb een pitch elders in het land. Bij de fiets ontmoet ik talentvol pianist Rameix, dat is erg grappig. En het ritje met de auto kost me een ongelukkige en vooral kinderachtige bekeuring van 150 euro. Dat is dan weer minder grappig. Wat wel weer grappig is, is dat ik bij de echte pitch elders in het land na een jaar of 17 Josephine weer ontmoet.

Als ik om 22.00 uur Alles is Liefde inleid, blijkt Rembrandt 1 veel te groot voor het aantal bezoekers. Niet zo gek als bijna 1,3 miljoen mensen de film al heeft gezien. ik vertel iets over de bezoekersaantallen van de film, maar daar zit niemand in de zaal op te wachten heb ik het idee.


Eddy Terstall, Esmarel Gasman, Tom Jansen over Vox Populi

Het Nederlands Film Festival begint voor mij bij de inleiding van de films Sarah Ann en Recycle in Movies II. De eerste inleiding is ietwat onwennig. Het zou kunnen komen doordat de maker van Recycle in de zaal zit. Dat betekent dat ik iets over een film moet zeggen, terwijl degene die alles er van af weet zelf zit mee te luisteren. Voordeel is dat ik Mahmoud Al Massad al de hand heb geschud en gevraagd heb of hij bereid is na afloop van de film vragen uit de zaal te beantwoorden. Daar is hij zeker toe bereid, dus dat is alvast iets dat ik tegen de zaal kan zeggen.
Na afloop van de film blijft vrijwel iedereen zitten en is er een interessant nagesprek. Opvallend is dat Al Massad vertelt dat de man die in de documentaire voornamelijk gevolgd wordt, Abu Amar, niet Jordanie definitief ontvlucht en zijn 8 kinderen en 2 vrouwen (van wie er 1 zwanger is) voorgoed achterlaat door naar de VS te vluchten, maar slechts voor een korte periode naar Zuid-Amerika vertrekt. Erg waarheidsgetrouw is de docu dan ook niet. De discussies die in de huiskamer van Amar plaatsvinden blijken in werkelijkheid geknipt te zijn uit vele uren materiaal.
Ook bij de tweede inleiding is er een spontaan nagesprek. De maakster van de korte animatie My Dear Grandma (Marta Abad Blay) vertelt nadat haar film en Tiramisu zijn afgelopen enthousiast over het resultaat van vele maanden werk.
Tussen inleiding en nagesprek volg ik met veel belangstelling de eerste talkshow van het festival:



Borsato over Wit Licht


Scheers en Verhoeven over biografie


Sallie Harmsen en Robert Jan Westdijk over Het Echte Leven

HET ECHTE LEVEN (Robert Jan Westdijk)
Film-in-een-film. Heerlijk acteerwerk. Leuk verhaal. Veel humor.
ONE NIGHT STAND: DAG IN DAG UIT (Ties Schenk)
Niemendalletje over routinematigheid in het leven.
HET WAPEN VAN GELDROP (Thijs Romer)
Drie mensen die behoorlijk de weg kwijt zijn komen bij toeval in 1 auto terecht. Absurdistisch, ietwat vervreemdend, hier en daar surrealistisch, maar helaas verre van meeslepend of indrukwekkend. Afgezien van een wat overdreven aangemeten gezichtstrekje van Romer is het acteerwerk prima.

Een adembenemende show van Mr Stevie Wonder. Erg goed bij stem. Een geweldige 14-koppige band. Nieuw werk, maar gelukkig ook veel oude hits op een rij. Tussendoor ontroerende verhalen en vrolijke grapjes, maar bovenal spat het muziceerplezier als vuurwerk van het podium af. Een concert om nooit meer te vergeten.

Doreen Bonekamp geeft een heel korte persconferentie aan het eind van een lange dag met persvoorstellingen. Voor een zaal met azijnpissende recensenten worden de volgende films vertoond:
HET ZUSJE VAN KATIA (Mijke de Jong)
Een 13-jarig meisje woont met haar zus en haar Russische moeder - beide in de ban van de prostitutie - in Amsterdam-Noord. Ze is onbevangen, behulpzaam en lijkt behoorlijk onnozel. Als eerst haar moeder en daarna ook haar zus van ellende het huis verlaat is ze nog eenzamer dan ze al was.
Dat er vanaf het eerste moment dicht op de huid wordt gefilmd, geeft het geheel - net als Tussenstand - geen extra dimensie. Daarvoor missen de karakters en de acteerprestaties teveel kracht. Deze manier van filmen staat dan ook niet automatisch garant voor een indringend effect. Verder begint de onnozelheid na verloop van tijd te irriteren en mis ik - wederom - het meebeleven van het verhaal: het komt op geen enkele manier bij me binnen.
EL OLVIDO (Heddy Honingmann)
Documentaire over Peru, een land dat - zoals wel meer Latijns-Amerikaanse landen - in het verleden meer dan eens bestuurd werd door corrupte politici. De huidige president, Alan Garcia Perez, was van 1985 tot 1990 al eens eerder president van Peru. Dat de inflatie in die periode torenhoog was, is niet iedereen vergeten. De barman, de looier en de kikkersap-maker van nu, staat alles nog helder voor de geest. Herinneringen spelen een grote rol, maar alle beelden zijn van het hedendaagse Peru. Zoals kinderen en jongeren die - om wat geld te verdienen - wachtende automobilisten vermaken met hun acrobatische kunsten op het zebrapad en een 14-jarige jongen die schoenen poetst en verder geen dromen heeft. De kern van de documentaire ontgaat me een beetje en het wordt naar mate de film langer duurt meer van hetzelfde, maar voor mensen met een beetje geduld is de film zeker de moeite waard.
VOX POPULI (Eddy Terstall)
Een melige, flauwe film die niets met de prachtige film Simon (wel slimme humor en sterke dialogen) te doen heeft.
BLOODY MONDAYS & STRAWBERRY PIES (Coco Schrijber)
Vervelend traag, pretentieus en onnodig ingewikkeld. De relatie tussen zes personages en evenzoveel visies op de vraag waarom ze doen wat ze doen, is in deze documentaire op een nogal geforceerde manier met elkaar verweven.

Voor mensen die tijdens het Nederlands Film Festival (voor het eerst) films inleiden is het erg handig als ze een stoomcursus presenteren kunnen volgen. Op deze vroege zaterdagochtend wordt een dergelijke stoomcursus gegeven. Fysieke houding, ademhaling en veel praktische tips passeren de revue.
Ik gok dat een paar procent van de wereldbevolking van nature geen problemen heeft met het spreken voor grote zalen. Waarschijnlijk zijn dat mensen met gevoel voor eigenwaarde. Iets van: hier ben ik en ik mag er zijn. Mensen die zich kwetsbaar voelen of onzeker zijn hebben waarschijnlijk meer moeite met het spreken voor een grote groep. Wat dat betreft is deze workshop dus vooral symptoombestrijding.

NFTVM staat voor nieuwe film- en televisiemakers en is een vereniging dat als doel heeft gevestigde en nieuwe film- en televisiemakers met elkaar in contact te brengen. Vanavond is tijdens een van de nftvm-avonden Jeroen Berkvens te gast. In de bovenzaal van het Ketelhuis hebben een stuk of 30 mensen plaatsgenomen om te luisteren naar het gesprek tussen Josefien Hendriks (net afgestudeerd aan de Nederlandse Filmacademie) en de regisseur van onder andere de documentaire Jimmy Rosenberg, de vader, de zoon en het talent (2006).
Omdat Hendriks tijdens haar studie les heeft gehad van Berkvens heeft het gesprek een hoog ons-kent-ons-gehalte. Aan het begin van het gesprek geeft ze aan dat als de zaal echt heel belangrijke vragen heeft die gesteld mogen worden. Een beetje hautain en niet erg gastvrij. Gelukkig is een aantal mensen in de zaal brutaal genoeg om zich daar niet zoveel van aan te trekken.
Het gesprek gaat voornamelijk over de hoofdrolspelers uit zijn documentaires en hoe hij die heeft gecast en geportretteerd. Hij verteld onder andere over stijlkeuzes, filmmethodes en welke omstandigheden het maken van de films makkelijker of juist moeilijker hebben gemaakt.
Jeroen Berkvens laat zich kennen als een authentieke, oprechte en congruente documentairemaker die trouw is aan zichzelf. Het siert hem dat hij zichzelf nog lang niet ziet als gearriveerde documentairemaker, zoals hij bij zijn introductie wordt getypeerd. Als Jimmy Rosenberg pas het begin is, dan valt er zeker uit te zien naar nieuwe films van zijn hand.