Niet heel druk en niet spectaculair, maar Sander en Menah zijn er ook en zo blijven we ineens tot het eind. In de vroege ochtend gaan we met het pondje naar Noord en dan zie ik ineens en voor het eerst het EYE Filmmuseum.

Voor de pauze is daar Dominee Gremdaat met krantenknipsels, gekke krantenkoppen en grappig commentaar op de actualiteit. Na de pauze zien we Margreet Dolman met mensen uit het publiek die hun verhaal doen of mensen die onverwachts met een boodschap van iemand uit het publiek worden opgebeld (een broer die net een kind heeft gekregen bijvoorbeeld). Het basisprincipe is al decennia lang hetzelfde. En waarom zou je een goed concept veranderen? Verder zijn daar nog een absurdistisch Kerstverhaal, tedere gedichten en een ontwapenend slotlied. Het theater, het publiek en de voorstelling is heerlijk pretentieloos.
Afgelopen weken heb ik me afgevraagd waarom Paul Haenen niet elke week zendtijd heeft bij de publieke omroep. Nederland kan wel wat vrolijkheid, optimisme en relativering gebruiken. Zeker in deze tijd.

Zondag 30 december 2012 / 22.00 uur / Out-TV