Mondo Leone zag ik voor het eerst op De Parade van juli 2005. Leon Giesen speelde gitaar en achter hem op het podium stonden drie beeldschermen met daarop: links een drummer, rechts een bassist (of andersom) en in het midden een leuk filmpje; over hoe je een ei pelt of over de renovatie van een muurtekening van Jimi Hendrix ergens langs het spoor tussen Utrecht en Den Bosch. In januari 2008 zag ik hem opnieuw (Blauwe Zaal), maar zag ik gek genoeg veel repertoire wat ik 2,5 jaar ervoor ook al had gezien.
Dit keer zijn er geen films, enkel foto’s. De voorstelling draait nu meer om de verhalen en de liedjes, waarbij Giesen zichzelf begeleidt op gitaar of basgitaar en wordt aangevuld door een vaak wat goedkoop klinkende slagwerkbegeleiding uit een doosje.
Hier en daar koketteert Giesen naar mijn mening iets te veel met zijn knulligheid; heeft af en toe een wat onnozele uitstraling en zegt dan dingen als: tja... eigenlijk doe ik maar wat. Een beetje zoals Carice van Houten en Ilse de Lange dat ook kunnen. Een tijdje leuk, maar er is een moment dat het begint te vervelen.
Anyway... de zaal zit vol en er hangt een gemoedelijke sfeer. Gezellig!

Voor een promo van de Flitsacademie interview ik twee heel bekende stripauteurs.

„Mogadishu is een verhaal dat zo uit de krant van gisteren zou kunnen komen”. Maar het kan ook een krant uit de jaren ’80 of ’90 zijn geweest.
Een theaterstuk dat overkomt als een schoolvoorstelling. Eendimensionaal en kinderachtig. In Engeland kreeg het stuk lovende recensies; ik ben heel benieuwd wat een ervaren theaterrecensent hierover op gaat schrijven. Óf ik heb geen verstand van toneel óf ik weet nu voor eens en voor altijd dat ik niet naar toneel moet gaan OMDAT IK HET GEWOON NIET LEUK VIND!!!